Fundacja Zakonu Templariuszy siega lat 1118/9, czyli 20 lat po zdobyciu Jerozolimy. Baldwin II. król Jerozolimy odstapil Zakonowi, jako siedzibe, wschodnie skrzydlo swojego palacu, który graniczyl z ruinami Swiatyni Salomona. Dlatego zakon byl zwykle nazywany Zakonem Templariuszy, a jego czlonkowie „Templarii”, czyli Templariuszami.
Wprowadzone przez sw. Pawla pojecie „miles Christi” otrzymalo w czasach wielkich reform i wypraw krzyzowych konkretne znaczenie. Sw. Bernard okreslil nim ideal nowego, Chrzescijanskiego Rycerstwa. Rycerzowi Chrystusa powierzyl on obrone Kosciola i calego chrzescijanstwa przed ziemskimi wrogami.
Wlasnie ci „Rycerze Chrystusa” przybrali sobie nazwe „biednych rycerzy”. Pojęcia tego nie należy jednakze rozumiec w sensie ubostwa tylko fizycznego lub zycia w niedostatku. Nalezaloby tutaj raczej podazyc za interpretacja Ojców Kosciola, którzy pojecie „biedny” wiazali z kazaniem na górze i „ubóstwem w duchu”. To ubóstwo winno być ugruntowane w sercu i rozumie jako wewnetrzna wolnosc i niezaleznosc od swieckiej posiadlosci.
Cele Milicji z Temple
Głównym celem Militia Templi jest wspieranie i kształcenie chrześcijańskich wspólnot wiary i życia, które w pełnej jednosci z Kościołem Rzymsko-Katolickim oraz wierne szczegolnemu powolaniu (wyrazonemu w Regule Zakonu) daza do milosci Boga i sluzby blizniemu.
Szczególowe cele Militia Templi to:
- Pielęgnowanie Liturgii zgodnie z tradycją oraz papieskim nauczaniem, a takze sluzba Bogu poprzez wierna modlitwe liturgii godzin.
- Swiadectwo wlasnego zycia, w którym poglebiona duchowosc wspolgra z tradycjami kultury rycerskiej.
- Czynna, otwarta obrona tradycyjnych, ludzkich oraz chrzescijanskich wartosci jako wyraz rycerskiego idealu.
- Obrona oraz przyjmowanie pielgrzymów. Moralne i materialne wsparcie bliźnich zgodnie z tradycjami dawnego zakonu oraz wychowanie młodzieży w służbie Kosciolowi i społeczeństwu.